Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα στη Χαλκίδα

Δεν είναι ψέμα αλλά πραγματικότητα που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ευβοϊκή πρωτεύουσα και φέρνει στεναχώρια

Κάθε μέρα χιλιάδες κάτοικοι της Χαλκίδας ζουν τον δικό τους γολγοθά. Μποτιλιάρισμα χωρίς τέλος στους δρόμους. Αυτός είναι ο εφιάλτης που στοιχειώνει την πόλη εδώ και χρόνια.

Δεν είναι μόνο οι χαμένες ώρες στο τιμόνι, ούτε τα καύσιμα που καίγονται καθημερινά. Αυτό που βιώνουν οι κάτοικοι της Χαλκίδας κάθε πρωί, λίγο πριν και πάνω στην Υψηλή Γέφυρα, είναι μια εμπειρία που φέρνει απογοήτευση και στεναχώρια.

Χιλιάδες άνθρωποι ξεκινούν τη μέρα τους με άγχος, στρες και εκνευρισμό, ξυπνώντας από τα χαράματα για να προλάβουν… την κίνηση.

Το μποτιλιάρισμα έχει γίνει μια «κανονικότητα», αλλά στην πραγματικότητα κλέβει χαμόγελα, κουράζει σώμα και ψυχή, και αφήνει μια μόνιμη πικρία.

Ένας εργαζόμενος που πρέπει να είναι στις 8 το πρωί στα Οινόφυτα, αντί να ξυπνά στις 6:30, αναγκάζεται να σηκώνεται στις 5.

Ένας γονιός που θέλει να αφήσει το παιδί του στο σχολείο, το ζει μέσα σε εκνευρισμό, βλέποντας την κίνηση να «παγώνει» χιλιόμετρα πριν τη γέφυρα.

Μια μητέρα που προσπαθεί να φτάσει στην ώρα της στη δουλειά, ξεκινά την ημέρα της ήδη κουρασμένη, ψυχικά και σωματικά.

Κάθε χαμένος χρόνος δεν είναι απλά λεπτά και ώρες. Είναι στιγμές που θα μπορούσαν να είχαν δοθεί στην οικογένεια, στη χαλάρωση, στον ελεύθερο χρόνο. Αντί γι’ αυτό, ξοδεύονται μέσα σε μια ουρά αυτοκινήτων που δεν λέει να τελειώσει.

Και όσο περνούν τα χρόνια, το πρόβλημα βαθαίνει. Οι συζητήσεις για λύσεις μένουν στα χαρτιά, ενώ οι κάτοικοι νιώθουν ξεχασμένοι.

Η στεναχώρια τους δεν είναι μόνο για την ταλαιπωρία της ημέρας, είναι για το αίσθημα ότι η πόλη τους έχει εγκαταλειφθεί στις ίδιες της τις αδυναμίες.

Το μποτιλιάρισμα της Χαλκίδας δεν είναι απλώς κυκλοφοριακό ζήτημα.

Είναι μια καθημερινή υπενθύμιση ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος, ότι η ζωή «κολλάει» εκεί που θα έπρεπε να κυλάει. Και αυτό είναι ίσως το πιο βαρύ φορτίο, η θλίψη πως τίποτα δεν αλλάζει.