Όλα έγιναν την ώρα που πήγαινε στο σχολείο μαζί με το παιδί της
Τροχαίο ατύχημα σημειώθηκε σήμερα το πρωί, λίγα μέτρα μακρυά από το 22ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας που βρίσκεται στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου στον Καράμπαμπα. Όλα έγιναν όταν αυτοκίνητο χτύπησε μια μητέρα που περπατούσε μαζί με τον 10χρονο γιο της προς το σχολείο.
Το περιστατικό συνέβη λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι, την ώρα που αρκετοί γονείς και μαθητές κινούνταν προς το σημείο.
Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το διερχόμενο όχημα παρέσυρε τη γυναίκα, η οποία βρέθηκε ακαριαία στο οδόστρωμα. Ο οδηγός, σε κατάσταση σοκ, σταμάτησε αμέσως το αυτοκίνητο και έσπευσε προς τη γυναίκα για να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται.
Στο σημείο συγκεντρώθηκαν γρήγορα περαστικοί και άλλοι γονείς που κατευθύνονταν προς το σχολείο, προσπαθώντας να βοηθήσουν και να ηρεμήσουν το 10χρονο παιδί, το οποίο είχε τρομοκρατηθεί από το συμβάν και αδυνατούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
Την ίδια στιγμή, καθοριστική ήταν η παρουσία ενός γιατρού – ορθοπεδικού, ο οποίος τύχαινε να περνά από το σημείο του ατυχήματος. Ο γιατρός προσέφερε άμεσα τις πρώτες βοήθειες στη μητέρα, σταθεροποιώντας την μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Με επαγγελματισμό και ψυχραιμία, φρόντισε να διασφαλίσει την ασφάλεια της τραυματία, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αντιμετώπιση της κατάστασης.
Το 10χρονο παιδί, το οποίο βρισκόταν σε έντονο σοκ, μεταφέρθηκε με πρωτοβουλία άλλης μητέρας στο σχολείο, κατόπιν οδηγιών της αστυνομίας, ενώ παράλληλα ενημερώθηκε και ο πατέρας του. Οι αρχές διερευνούν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώθηκε το ατύχημα, ενώ αναδεικνύεται για ακόμη μία φορά ο κίνδυνος των πεζών στην περιοχή.
Κίνδυνος οι διαβάσεις στη Χαλκίδα
Το μεγαλύτερο λάθος στη Χαλκίδα; Να πιστέψεις ότι οι οδηγοί θα σταματήσουν σε διάβαση πεζών.
Η Χαλκίδα έχει διαβάσεις. Οι οδηγοί όμως φαίνεται να τις αντιμετωπίζουν σαν… ζωγραφιές στο δρόμο. Η προτεραιότητα του πεζού δεν είναι δεδομένη – είναι υπό διαπραγμάτευση. Κι έτσι κάθε ηλικία, από μαθητές μέχρι ηλικιωμένους, βιώνει το ίδιο συναίσθημα: φόβο. Γιατί όταν η διάβαση δεν σε προστατεύει, νιώθεις ότι μόνο το πεζοδρόμιο είναι ασφαλές.
Στη Ληλαντίων, μάλιστα, η κατάσταση αγγίζει το όριο του επικίνδυνου αυτονόητου. Οι οδηγοί σχεδόν ποτέ δεν σταματούν. Μητέρες, ηλικιωμένοι, παιδιά με τσάντες περιμένουν στο πλάι του δρόμου σαν να παίζουν μια διαρκή ρωσική ρουλέτα. Όσοι τολμούν να περάσουν, το κάνουν με κομμένη ανάσα.
Στην οδό Χαϊνά η εικόνα είναι κάπως καλύτερη – περίπου οι μισοί οδηγοί σταματούν. Αλλά κι εκεί, ο πεζός δεν μπορεί να νιώσει ασφαλής. Κοιτάζει παντού πριν κάνει το βήμα, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως «θα προλάβει».
Και στη στροφή Τσεκούρα; Εκεί η κατάσταση ξεφεύγει. Το φρενάρισμα είναι σχεδόν άγνωστη λέξη. Οι πεζοί περνούν σχεδόν τρέχοντας, με το βλέμμα καρφωμένο στα αυτοκίνητα που έρχονται με φόρα. Είναι μία από τις πιο επικίνδυνες γωνιές της πόλης – όλοι το ξέρουν, κανείς δεν το αγγίζει.
Το λάθος, λοιπόν, δεν είναι οι διαβάσεις. Είναι η ψευδαίσθηση ότι λειτουργούν.