Η άγνωστη πλευρά της Χαλκίδας με τους άδειους δρόμους

Οι σκιές απλώνονταν βαριές πάνω από τα άδεια κτίρια, αγκαλιάζοντας μια πόλη που κάποτε έσφυζε από ζωή

Η Χαλκίδα, η ζωντανή πρωτεύουσα της Εύβοιας, είχε μεταμορφωθεί σε ένα απόκοσμο σκηνικό, όπου μόνο οι πέτρινες προσόψεις των κτιρίων έμεναν όρθιες, σιωπηλοί μάρτυρες μιας απουσίας που πάγωνε την ψυχή.

Οι δρόμοι, άλλοτε πλημμυρισμένοι από βήματα, φωνές και τον παλμό της καθημερινότητας, απλώνονταν τώρα σαν άδειες αρτηρίες, χωρίς ίχνος ανθρώπινης παρουσίας.

Τα πεζοδρόμια, που φιλοξενούσαν αμέτρητες ιστορίες, παρέμεναν σιωπηλά, τα τραπεζάκια των καφενείων άδεια, οι βιτρίνες των καταστημάτων να αντικατοπτρίζουν μόνο το γκρίζο του ουρανού και την απόλυτη ερημιά.

Ένας παράξενος αέρας φυσούσε ανάμεσα στα στενά, μεταφέροντας μόνο το θρόισμα των φύλλων και τον απόηχο μιας ζωής που είχε παγώσει.

Τα φανάρια άλλαζαν χρώμα χωρίς λόγο, οι πινακίδες των δρόμων έδειχναν προς το πουθενά, και η γέφυρα, το σύμβολο της σύνδεσης, έμοιαζε να οδηγεί σε έναν κόσμο που είχε εξαφανιστεί.

Ήταν μια εικόνα βγαλμένη από εφιάλτη, μια πόλη που είχε χάσει την ψυχή της. Κάθε γωνιά, κάθε πλατεία, κάθε σοκάκι, φώναζε την απουσία.

Τα κτίρια, με τα παράθυρά τους κλειστά σαν άδεια μάτια, έστεκαν σαν φρουροί μιας πόλης που είχε παραδοθεί στη σιωπή.

Και αυτή η δραματική μεταμόρφωση, αυτή η απόλυτη ερημιά, δεν ήταν αποτέλεσμα πολέμου ή καταστροφής.

Ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια μιας παγκόσμιας απειλής, μιας αόρατης δύναμης που ανάγκασε τον κόσμο να σταματήσει.

Ήταν η Χαλκίδα στην εποχή του lockdown, όταν ο κορωνοϊός ανάγκασε τους ανθρώπους να κλειστούν στα σπίτια τους, αφήνοντας τις πόλεις φαντάσματα.