Γιατί δεν κάνουμε δουλειές την Μεγάλη Παρασκευή;

Είναι ημέρα πένθους μιας και ο Χριστός είναι στον τάφο – Ο λόγος που δεν κάνουμε δουλειές την Μεγάλη Παρασκευή

Στα χωριά των παλιών χρόνων, η Μεγάλη Εβδομάδα πριν το Πάσχα, είχε ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους, ειδικά για τις γυναίκες, που κουβαλούσαν μεγάλο μέρος των εθίμων και των παραδόσεων.

Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν ημέρα έντονης δραστηριότητας. Οι γυναίκες έμεναν ξύπνιες μέχρι αργά το βράδυ, καθαρίζοντας το σπίτι, μαγειρεύοντας νηστίσιμα φαγητά και προετοιμάζοντας τα πάντα για την πιο πένθιμη ημέρα του χρόνου, τη Μεγάλη Παρασκευή.

Υπήρχε η πεποίθηση πως «τη Μεγάλη Παρασκευή δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα, καμία δουλειά του σπιτιού», καθώς η ημέρα αυτή ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στο Θείο Πάθος.

Το βάψιμο των αυγών, συμβολική πράξη που αναφέρεται στο Αίμα του Χριστού, γινόταν το απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης.

Τα αυγά, συνήθως κόκκινα, έπρεπε να φυλαχθούν καλά και να «κρυφτούν» από την πένθιμη ημέρα που ερχόταν, ώστε να μη «λερωθεί» το μήνυμά τους. Ήταν ένα έθιμο με βαθιά θρησκευτική και λαϊκή σημασία.

Οι γυναίκες τα τοποθετούσαν σε καλάθια ή πανέρια, τα σκέπαζαν με λευκές πετσέτες και τα κρατούσαν προστατευμένα μέχρι την Ανάσταση.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν ημέρα απόλυτης σιωπής και κατάνυξης.

Η νηστεία έφτανε στην πιο αυστηρή μορφή της· πολλοί δεν έβαζαν τίποτα στο στόμα τους όλη μέρα, ή περιορίζονταν σε λίγο νερό και ψωμί.

Τα παιδιά από νωρίς έπαιρναν μέρος στα έθιμα, στολίζοντας τον Επιτάφιο με λουλούδια από τους κήπους και τα λιβάδια, και ακολουθώντας με δέος την περιφορά του. Η Εκκλησία αυτή την ημέρα θυμίζει τη θυσία του Χριστού: την πορεία Του προς τον Γολγοθά, τον Σταυρό, τον θάνατο και την ταφή Του.

Σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κορύφωση του θείου δράματος, η στιγμή που το κακό φαντάζει να επικρατεί του καλού.

Όμως, μέσα από αυτή τη σκοτεινή μέρα γεννιέται η ελπίδα. Η Ανάσταση που έρχεται, φέρνει τη λύτρωση και τον θρίαμβο του φωτός και της ζωής.

Έτσι, κάθε έθιμο, κάθε σιωπή και κάθε πράξη νηστείας είναι μια μικρή συμμετοχή στον πόνο αλλά και στη λύτρωση που ακολουθεί.