Έχει κλείσει χρόνος που κοιτάμε την ζωή μας μέσα από το πρίσμα του λοκντάουν, με τις πινελιές γκρίζου που χρωματίζονται οι ίδιες μέρες μας, να είναι σημάδι ότι ναι, τουλάχιστον ο χρόνος συνεχίζει και κυλάει. Οι προσωπικές μας ασχολίες ήταν όμως που τις φώτισαν με τα χρώματα της ίριδας. Κηπουρική, ζαχαροπλαστική, κεραμική και πολλά άλλα ιδιαίτερα χόμπι και ασχολίες γέμισαν ευχάριστα τον χρόνο μας και όμορφα συναισθήματα κατέκλυσαν τις δημιουργικές στιγμές μας.
Ακολουθώντας δημιουργικά τις αισθήσεις μας
Ένα μέρος του χρόνου μας, όπως και του δικού μου, το δώσαμε με χαρά στις τέχνες: διαβάσαμε βιβλία, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική και στον παραπάνω χρόνο που πλέον είχαμε, ψάχναμε και ανακαλύπταμε νέα «καλούδια» να ημερέψουμε την πείνα μας. Εφευρίσκαμε τρόπους να κάνουμε ενδιαφέρουσες τις μέρες μας και διασχίζαμε νοητά μονοπάτια που μας οδηγούσαν από το ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα στο άλλο.
Ένα κοινό γνώρισμα των τεχνών είναι ότι ακόμα και αυτά που τα βιώνουμε ως δέκτες, ανακινούν τις αισθήσεις μας με συναισθήματα. Ήταν εύκολο να γεμίσουμε τις μέρες μας με εικόνες -το ξεκίνημα είχε γίνει με την Ζωγραφική- όμως έπειτα με την είσοδο της Φωτογραφίας και στην συνέχεια του Κινηματογράφου, ο κόσμος του σελιλόιντ είχε ήδη βρει αναπαυτική θέση στα σπίτια μας, κυρίως στην οθόνη του υπολογιστή μας. Σπουδαίο ρόλο στις αισθήσεις μας έχει και ο ήχος, με την τεχνολογία να μας κάνει πιο άμεσο το ταξίδι σε όλο τον κόσμο μέσα από άπειρα μουσικά ακούσματα. Και φυσικά ο μαγικός κόσμος των βιβλίων, όπου διαβάσαμε τις ιστορίες τους, είτε μέσα από την γήινη χάρτινη υπόστασή τους, είτε από τα αιώνια άυλα e-books.
Το μαγικό χαλί του νου
O νου μας έχει την δυνατότητα να κάνει αυτά που δεν μπορεί πρόσκαιρα το σώμα: ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι είναι το όχημα που μας οδηγεί στην φαντασία και δραπετεύουμε σε κάθε λογής μέρος, σε κάθε γωνιά της γης, του γαλαξία, του ονείρου.
Με τον νου, μπορούμε να πελαγοδρομούμε μαζί με τους χάρτινους ήρωες σε μια θάλασσα άστατων λέξεων, να πετάξουμε με αιθέριες προτάσεις, αντιήρωες να μας σύρουν σε καταγώγια γεμάτα προθέσεις και όχι τόσο αγνά επίθετα. Να χαλαρώνουμε σε μελωδικές περιγραφές ανοιξιάτικων τοπίων, να θλιβόμαστε με την ηχώ που χάνεται σε στοιχειωμένες πόλεις, να μας φοβίζει η άγρια καταιγίδα που μαίνεται με αμείωτη ένταση πάνω από μια θάλασσα λάθη.
Τα social μας ενώνουν
Με τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα γευόμαστε δόσεις ευτυχίας από επικοινωνία και δρώμενα που μας στέρησαν οι καταστάσεις της εποχής. Οι τοίχοι του σπιτιού μας σαν να χάθηκαν και την θέση τους πήραν λέξεις, νότες, πινελιές. Δεν ανακαλύψαμε τον συναρπαστικό κόσμο των τεχνών τώρα, έγινε όμως πιο άμεση η ανάγκη μας και φροντίζουμε να την ανατροφοδοτούμε μέσα από ομάδες στα social, blogs και φόρουμ.
Η Λέσχη του Βιβλίου αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα των παραπάνω. Με ευφάνταστες θεματολογίες νημάτων που ανοίγουν τα μέλη της, μοιράζονται, ανακαλύπτουν και αναδημιουργούν την κοινή τους αγάπη για τα βιβλία.
Οι τέχνες γεννήθηκαν σε συγκεκριμένες εποχές, σε συγκεκριμένα μέρη και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, με πολλές δημιουργίες που προέρχονται από το ίδιο καλλιτεχνικό ρεύμα, να μοιράζονται κοινά στοιχεία ως κανόνες που τις διέπουν.
Και την γνωρίζουν στο φόρουμ αυτή την οικουμενικότητα των τεχνών γιατί, όσο μοιράζονται τα Βιβλιοφιλικά τους μ΄αρέσει δεν μ’ αρέσει, τόσο ανακαλύπτουν ταινίες που βασίζονται σε βιβλία και όσο ακούνε μουσική ενόσω διαβάζουν τόσο θυμούνται τίτλους σημαντικούς για την βιβλιοφιλική καρδιά τους.
Ο δρόμος μας είναι ανοιχτός
Το λοκντάουν έφερε και θα φέρει και άλλες ανακατατάξεις στην ζωή μας, είναι μια νέα κατάσταση που ακόμα την μαθαίνουμε. Σε όλη την διάρκειά του, γνωρίζουμε αλλά και ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να γεμίσουμε με δημιουργική ομορφιά τις μέρες μας με ό,τι ευχαριστεί τον καθένα μας ξεχωριστά: να φυτέψουμε λουλούδια, να διαβάσουμε βιβλία, να φτιάξουμε λαχταριστές λιχουδιές, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε.
Κι όσο γεμίζουμε δημιουργικά την ψυχή μας, θα έρθει και η εποχή που θα επανέλθουμε στην κανονικότητά μας, θα βρεθούμε με τους αγαπημένους μας, θα μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας από εκεί που τις αφήσαμε.
Το άρθρο το έχει γράψει η Μαρία Σαράντου